ทำงานหนักมากเกินไป อาจได้ไม่คุ้มเสีย!!!

ความสำเร็จในหน้าที่การงาน ใครคิดว่าได้มาง่ายๆ บ้าง

คงไม่มีใครได้ความสำเร็จมาอย่างง่ายดาย โดยไม่ได้ลงมือทำสิ่งใด

คงเพราะความสำเร็จเป็นสิ่งที่หอมหวาน

ที่หลอกล่อให้ใครต่อใครแย่งชิงมาไว้ในครอบครอง

ใครหลายคนถึงต้องใช้ความพยายามเข้าสู้

และใช้อะไรอีกมากมายเพื่อแลกเปลี่ยนให้ได้มันมา

อะไรที่ว่านั้น แต่ละคนคงใช้ไม่เหมือนกัน บางคนอาจจะใช้

ความคิดสร้างสรรค์เข้าแลก คิดให้มาก คิดให้แปลกกว่าคนอื่น

บางคนอาจจะใช้ความจริงใจ ไม่คดโกงใคร ไม่เอารัดเอาเปรียบใคร

เพื่อซื้อใจและซื้อความสำเร็จ บางคนอาจจะใช้ความซื่อสัตย์

รับผิดชอบต่อหน้าที่การงาน ไม่เถลไถล ไม่ขี้เกียจ

เพื่อให้งานสัมฤทธิ์ผล และมีประสิทธิภาพสูงสุด ผลลัพธ์ที่ได้มาก็คือความไว้วางใจ และตำแหน่งหน้าที่การงานที่สูงขึ้น

แต่มีบางคนทุ่มเทกับงานเป็นพิเศษ ทำงานหนักมากกว่าคนอื่น ทำงานเพื่อพิชิตชัยชนะ เพื่อพบเจอความสำเร็จ ชีวิตมีแต่งานกับงาน
ไม่แบ่งปันเวลาให้กับผู้ใดหรือสิ่งใด แม้แต่ตัวเองยังไม่มีเวลาให้ เลือกให้งานคือลมหายใจ  คือทั้งหมดของชีวิต
เหนื่อยแค่ไหน หนักแค่ไหน ท้อแท้แค่ไหนก็ฮึดสู้ หากเราคือหนึ่งในจำนวนคนที่เผลอลืมเอาเวลาไปทุ่มกับงานจนเกินไป
ไม่ค่อยสนใจว่าตัวเองจะทรุดโทรมโหมงานหนักแค่ไหน จิตสั่งให้กายทำ ทำ ทำแล้วก็ทำ จนลืมถามตัวเองว่าความสำเร็จที่ปรารถนา
อยากจะได้มาไว้ในครอบครองนั้นคือที่สุดของชีวิตจริงๆ แล้วหรือ

ลองหยุดอยู่นิ่งๆแล้วถามตัวเองดูซิว่า

+ ความสุขที่แท้จริงของชีวิตคืออะไร

+ ความสำเร็จคือความสุขที่แท้จริงหรือเปล่า

+ความสำเร็จกับสภาพร่างกายที่พร้อมจะล้มหายตายจากไป

อย่างไหนมีค่ามากกว่ากัน?

ทำงานมากย่อมได้มาก นั่นคือผลลัพธ์ที่เป็นข้อเท็จจริง

แต่มันคุ้มกับการเสียอะไรหลายๆอย่างไปอย่างนั้นหรือ มันคุ้มกับ

ร่างกายที่เสื่อมลงหรือเปล่า มันคุ้มกับที่เราต้องเครียด ต้องกดดัน

เพื่อให้งานสำเร็จมากยิ่งๆขึ้น ไปเพื่ออะไรกัน

คนเรายิ่งปรารถนาความสำเร็จ ยิ่งเจออุปสรรคมาก

แรงกดดันในชีวิตย่อมมีมากตามไปด้วย

แล้วเราจะทนอยู่กับแรงกดดันนั้นได้นานแค่ไหนกันเชียว

หากเราไม่เติมเต็มความสุขเล็กๆน้อยๆ ที่มองข้ามไปเสียบ้าง

ความสุขจากการได้พักผ่อน ความสุขจากการที่ได้อยู่กับคนที่เรารัก

ความสุขที่ได้อยู่กับครอบครัว

ความสุขเหล่านี้ เราลืมไปทิ้งไว้ที่ไหนกัน

แบตเตอรี่ใช้งานแล้วยังมีหมด

ยังต้องชาร์จ พลังงานเพื่อนำไปใช้ใหม่

ร่างกายและจิตใจเราย่อมต้องเสื่อมไปตามสภาพการใช้งาน

สงสารมันบ้างเถอะ

มันคือร่างกายของเรา มันคือจิตใจของเรา

หักโหมมันมากก็มีแต่ พังกับพัง

อย่าปล่อยให้ชีวิตอยู่ชื่นชมความสำเร็จ

ที่ได้มาเพียงระยะเวลาอันน้อยนิดอีกต่อไปเลย

เต็มที่กับการทำงานแล้วหาเวลาหยุดพัก

เพื่อชาร์จพลังชีวิตให้มีแรงต่อสู้ ให้ชีวิตกับการทำงานอยู่

ร่วมกันอย่างสมดุลดีกว่า แล้วเราจะรู้ว่า.......

ความสำเร็จที่เราได้รับมา...ต้องมาจาก ความสุขใจ

มิใช่มาจากความเหนื่อยหนัก และเป็นทุกข์

http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/927/36927/images/00225589.jpg