ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

          “ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย” เป็นคำพูดที่หลายๆคนได้ยินแล้วก็คงรู้สึกกลัวไปตามๆกัน อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ไม่เลือกคน ไม่เลือกเวลา และไม่เลือกสถานที่ทำให้คนเราต้องเผชิญกับความเสี่ยงมากมาย เพราะสิ่งแวดล้อมรอบๆตัวเรา ไม่ว่าจะด้านสภาพสังคม สุขภาพ อาหารการกิน วิถีการดำเนินชีวิต ทำให้คนเราเผชิญกับความเสี่ยงที่แตกต่างกัน หลายคนจึงหันมาสนใจการประกันความเสี่ยงให้ตนเองโดยการทำประกันอุบัติเหตุ เมื่อเราพูดถึงการประกันชื่อบริษัทที่ผุดขึ้นมาในความคิดของคนส่วนมากก็น่าจะเป็นบริษัท AIA ซึ่งเป็นบริษัทหนึ่งที่มีการให้บริการการประกันอุบัติเหตุ มีส่วนแบ่งตลาดมากที่สุดในประเทศไทย จึงได้รับความสนใจจากคนทั่วไป โดยที่ผู้เอาประกันจะต้องศึกษาข้อมูลค่าเบี้ยประกันจากตัวแทนประกันภัย คุณเคยสงสัยบ้างไหมว่าทำไมเบี้ยประกันอุบัติเหตุของแต่ละคนจึงแตกต่างกัน ครอบครัวของฉันก็เป็นอีกครอบครัวหนึ่งที่ให้ความสนใจเกี่ยวกับการทำประกันอุบัติเหตุ ซึ่งค่าเบี้ยประกันของแต่ละคนในครอบครัวของฉันก็ไม่เท่ากัน นั่นเป็นเพราะความแตกต่างในเรื่องของเพศ อายุ และความเสี่ยงของอาชีพของแต่ละคน คนที่มีอาชีพที่เสี่ยงกว่าย่อมมีค่าเบี้ยประกันที่สูงกว่าคนที่มีความเสี่ยงน้อย

http://learners.in.th/file/rattanin_peet/AIA-world-map-2008.gif

เมื่อเราวิเคราะห์ปัจจัยหลายๆอย่าง จึงพอสรุปได้ว่า การตั้งค่าเบี้ยประกันชีวิตของบริษัทประกันAIA มีการตั้งราคาแบบ Price discrimination เพราะ

1.การที่จะสามารถตั้งราคาแบบ price discrimination ได้จะต้องมีอำนาจผูกขาด ซึ่งบริษัท AIAมีส่วนแบ่งตลาดที่มากที่สุด ราว 40% ของตลาดรวม
ด้วยส่วนครองตลาดที่มาก จึงทำให้บริษัท AIA ค่อนข้างมีอำนาจผูกขาด

http://learners.in.th/file/rattanin_peet/untitled1.bmp

2.สามารถแบ่งแยกลูกค้าออกเป็นกลุ่มได้ จากความแตกต่างของอาชีพแต่ละคน จึงทำให้บริษัทประกันภัยมีการคิดค่าเบี้ยประกันในราคาที่ต่างกันในแต่ละกลุ่มของผู้เอาประกัน
                  เช่นบริษัท AIA ใช้อาชีพเป็นเกณฑ์ในการแบ่งกลุ่มลูกค้า โดยแบ่งออกเป็น 3 ระดับ คือ

ระดับที่1 เป็นกลุ่มอาชีพที่มีความเสี่ยงต่ออุบัติเหตุน้อยที่สุด ส่วนมากทำงานประจำอยู่ในสำนักงานเช่น ผู้บริหาระดับสูง นายแพทย์ นักออกแบบ

ระดับที่2 เป็นระดับอาชีพที่มีความเสี่ยงสูงกว่าระดับที่1 มักต้องงเดินทางออกไปติดต่อข้างนอกบริษัท และกลุ่มช่างที่ซ่อมต่างๆ เช่น ช่างทาสี ช่างซ่อมอุปกรณ์ไฟฟ้าประจำบ้าน พนักงานทำความสะอาด

ระดับที่3 เป็นกลุ่มอาชีพที่มีความเสี่ยงมาก เช่น คนขับรถบรรทุกสิบล้อ กรรมกร คนงานก่อสร้าง

ผู้ที่กลุ่มอาชีพที่มีความเสี่ยงระดับเดียวกัน จะมีค่าเบี้ยประกันที่อยู่ในระดับใกล้เคียงกัน และจากการที่หากผู้เอาประกันคนใด ต้องการการชดเชยที่เพิ่มมากขึ้นก็จะมีค่าเบี้ยประกันที่สูงขึ้นตามลำดับขึ้นอยู่กับบุคคลเหล่านั้นจะยินดีรับความเสี่ยงมากแค่ไหน นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้บริษัทประกันสามารถแบ่งกลุ่มลูกค้าออกเป็นกลุ่มได้ โดยที่กลุ่มอาชีพที่มีความเสี่ยงสูง(อาชีพที่3)ย่อมจะมีค่าเบี้ยประกันที่สูงกว่าเพื่อชดเชยความเสี่ยงที่สูงขึ้น กล่าวคือถ้าหากจะให้ผู้ที่มีความเสี่ยงต่ำ(อาชีพที่1)จ่ายค่าเบี้ยประกันที่แพงแล้วเขาก็จะไม่ยอมจ่าย ดังนั้นจึงเป็นสาเหตุให้บริษัทประกันสามารถแบ่งกลุ่มลูกค้าออกเป็นกลุ่มได้

3.ผู้ซื้อประกันไม่สามารถนำการคุ้มครองดังกล่าวไปขายต่อได้ เพราะการทำประกันอุบัติเหตุจะให้การคุ้มครองต่อผู้เอาประกันเท่านั้น และลักษณะของการประกันมีลักษณะเฉพาะสำหรับผู้ทำประกันคนนั้น

            เพราะฉะนั้นจากการที่บริษัทประกันภัยมีการตั้งราคาแบบ Price discrimination จึงทำให้ผู้ขายสามารถดูดซับส่วนเกินของผู้บริโภคได้เพิ่มขึ้น เพราะการที่ผู้ขายสามารถแบ่งแยกลูกค้าออกเป็นกลุ่มได้ และใช้ประโยชน์จากการตั้งราคาที่แตกต่างกันในแต่ละกลุ่มลูกค้า เพื่อเรียกเก็บค่าเบี้ยประกันได้จากราคาที่บริโภคในกลุ่มนั้นๆยินดีจ่ายสูงสุด ทำให้มีกำไรเพิ่มมากขึ้น